Prolog

Zapraszam do przeczytania prologu! Od razu mówię, że tylko prolog i pierwszy rozdział będą kiedy bohaterowie mają około 11 lat, w następnych rozdziałach, wiek będzie taki jak w zakładce "bohaterowie", do której zapraszam jeśli komuś trudno połapać się w postaciach ;)
Podawajcie linki do swoich blogów w zakładce "Spam!", a jeśli macie jakieś pytania do którejś z postaci to skierujcie się do "Zapytaj bohatera". ;)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

      - Córeczko, musisz spełnić tu jakieś zadanie, sprawić aby świat był lepszy.

 - Jak mamusiu? – zapytała dziewięcioletnia, blond włosa dziewczynka.

 - Jesteś aniołem, znajdziesz sposób.

 - A co jeśli nie?

 - Będziesz miała dużo czasu mój aniołku, całą wieczność. – i kobieta cmoknęła opiekuńczo córkę w czółko, a w oczach miała smutek…

***

      - Synku, twój tata wyjechał dziś w nocy, nie wiem kiedy wróci, mówił tylko, że ma jakiś plan, nikomu nie mów, o tym, że go nie ma, dobrze?

 - Tak, mamo – odparł Draco poważnie, ale nie patrzył na matkę.

Oczywiście, taty znowu nie ma, bo po co poczekać ten jeden dzień, żeby odprowadzić syna na dworzec, gdy pierwszy raz jedzie do Hogwartu?

 - Nie martw się Draco, wszystko się ułoży. Jutro pojedziesz na dworzec King’s Cross razem z synem Zabinich, Blaisem. Dobrze?

 - Nie pojedziesz z nami? – zapytał chłopak niemile zaskoczony.

 - Nie – odpowiedziała matka i tylko w oczach można by było zobaczyć, że bardzo żałuje,  iż nie będzie z synem w tak ważnym dla niego momencie. – Zadzwonię do Zabinich i powiem, że się zgadzasz.

***

     Jedenastoletnia Hermiona Granger spacerowała razem z mamą ulicami Londynu, co chwila wchodziły do jakiegoś sklepu, gdzie dziewczynka nabywała piękne sukienki, sweterki, spódniczki i spodnie, oraz inne części garderoby, upierając się, że musi mieć dużo ubrań na te dziesięć miesięcy w Hogwarcie. Była wyjątkową modnisią, ale jej rodzicom to nie przeszkadzało. Hermiona miała dobrze poukładane w głowie, wiedziała co jej wolno, a co nie, ale miała słabość do mody, tak jak jej mama. Nic nie odziedziczyła po tacie, który uwielbiał czytać książki i uczyć się coraz to o nowszych rzeczach. Dziewczynka uczyła się wtedy, kiedy było to konieczne, przed egzaminami i sprawdzianami. Dlatego wyjazd do Hogwartu był dla niej jak wycieczka.

     Od roku Hermiona swoje, zwykle napuszone włosy, układała co wieczór na wałkach, aby mieć śliczne brązowe loczki, a parę dni temu kupiła sobie lokówkę i prostownicę i teraz codziennie rano, pierwszą czynnością było kręcenie włosów w zgrabne loki (albo zostawianie prostymi, jeśli miała ochotę). Dzięki temu, włosy na jakiś czas przestawały się puszyć i przez kilka dni, były tylko lekko falowane.

***

      - Ginny, Fred, George, Ron, Percy do łóżek! Jutro trzeba wcześniej wstać!

 - Ja i tak jeszcze nie jadę do szkoły – powiedziała, naburmuszona Ginny.

 - Nie łam się Gin, pójdziesz za rok. – Próbowali pocieszyć ją bliźniacy.

 - Mamo, ja już jestem dorosły – mruknął Percy, ale Pani Weasley to zignorowała i wrzasnęła.
 - Na górę do spania wszyscy! I to już! Za pół godziny wszystkie światła mają być zgaszone!

***

      Cho chodziła po pokoju, sprawdzając czy nic nie zapomniała. Na pierwszy rok zapomniała różdżki i przez pierwsze kilka dni, traciła punkty na niemal wszystkich lekcjach, bo nie mogła czarować. Tym razem nie zamierzała pozwolić, żeby to się powtórzyło.

-Szata, różdżka, kociołek, miotła, pergaminy, pióra… - mamrotała do siebie.

     W tym momencie zadzwonił telefon. Podeszła aby odebrać, na wyświetlaczu pojawił się, dobrze znany jej numer.

 - Słucham. – powiedziała do słuchawki.

 - Hej, Cho. Tu Lavender. Dzwonie zapytać, czym jedziesz na King’s Cross, bo chciałabym wybrać się z tobą.

 - Razem z rodzicami pojedziemy Błędnym Rycerzem, a ty nie jedziesz z rodzicami?

 - Jadę, ale właśnie nie wiedzieliśmy czym, a ja bardzo chciałam jechać z tobą.

 - No to do zobaczenia w błędnym rycerzu? – zapytała Cho uśmiechając się do siebie, bardzo lubiła młodszą od siebie o rok przyjaciółkę. Znały się niemal od zawsze.

 - Jasne! – odpowiedziała koleżanka. – Pa! – I rozłączyła się.

***

      - Harry, jutro wcześniej wstajesz do szkoły, koniec latania na miotle – zawołała Lily za synem. – James, Syriusz, Remus, wy też wracajcie już do domu, ciemni się, w końcu nie znajdziecie znicza.

 - Ja nie znajdę? – zawołał z oburzeniem James. – Ja i nasz syn mamy to we krwi!

 - Do łóżek wszyscy marsz! – zakomenderowała roześmiana Lily.

 - Dobrze mamo! – zawołała cała czwórka i zaczęli się śmiać.

 - Syriuszu, Remusie, zostajecie u nas na noc prawda? Jutro moglibyście razem z nami odprowadzić Harry’ego. – Uśmiechnęła się do gości Lily.

 - Ja chętnie, Lily. Nienawidzę tego domu po moich rodzicach. – Black odwzajemnił uśmiech.

 - Ja też zostanę – dodał Lupin i wszyscy ruszyli do drzwi rozmawiając.

     Gdy Harry poszedł spać, Syriusz powiedział.

 - Będzie mi przez ten rok, brakowało tego brzdąca. Gra niemal tak dobrze jak ty, James, a ma przecież ledwie jedenaście lat.

 - O tak, Harry ma talent – poparł go Remus. – Założę się, że niedługo będzie lepszy od Ciebie w te klocki. – Mrugnął do Jamesa.

 - Życzę mu tego z całego serca. – Uśmiechnął się dumny tatuś.

***

     Teodor leżał na łóżku z rękami za głową, rodzice znowu się kłócili… Nienawidził tego. Widział kochających się rodziców Blaise’a i coraz częściej mu zazdrościł, przez co stawiał między nimi mur. Kiedyś przyjaciel wiedział o nim wszystko, byli nie do rozłączenia, ale teraz chłopak zamknął się w sobie, uważał, że wszyscy mają lepiej od niego i w jego sercu coraz częściej pojawiała się zazdrość, a wraz z nią niszczycielska nienawiść.

     Teo miał dobre serce, jednak próbował je ukrywać pod maską obojętności, nie zamierzał okazywać słabości. Tak uczył go ojciec. Mówił, że miłość to słabość… dlatego nie kocha jego mamy.