Rozdział IX

A więc na wstępie ogromne podziękowania dla BlackBerry z bloga rebecka-williams---tom-riddle.blogspot.com która wzięła udział w zabawie którą zorganizowałam i wysłała mi napisany przez siebie artykuł do "Pulsu Hogwartu". <3
Jeżeli ktoś jeszcze nie wie na czym to polega, albo jest zainteresowany napisaniem artykułu to zapraszam do zakładki "Artykuły!". :)
Zapraszam również ponownie do zakładki "Zapytaj bohatera" jeżeli chcecie "porozmawiać" z bohaterami. ;D
Zaraz pojawi się nowy zwiastun w odpowiedniej zakładce. ;D
No i nie przedłużając zapraszam do czytania! ;*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     Nastolatka wpatrywała się swoimi dużymi, brązowymi oczami w pergamin przed nią. Jej malinowe usta wykrzywiły się w delikatnym uśmieszku. Czytała właśnie otrzymany list.

Hope!

     Ja też chciałbym na razie pozostać w ukryciu, jeśli pozwolisz. Cóż… nawet nie wiesz jak mnie zaskoczyłaś, informacją o Gryffindorze. O dziwo mimo wszystko mam ochotę z Tobą pisać. Ale w sumie dziwię się, że Ty chcesz korespondować ze Ślizgonem. Czy mogłabyś mi coś o sobie napisać? Jakie masz zainteresowania? Co lubisz robić w wolnym czasie? Jakie są Twoje ulubione przedmioty, a których nie lubisz? Jestem też strasznie ciekawy, czy może idziesz na bal? Ja sam nie wiem czy się cieszyć czy nie bo idę z Ugh… zapomniałem, że jak Ci powiem, to domyślisz się kim jestem… No cóż, jak widać długo nie wytrzymam ukrywając swoją tożsamość.

Buziak!

Brave

***

Kochany Brave!

     Sporo pytań zadajesz, wiesz? Już wieczór, siedzę sobie w pokoju wspólnym przy kominku i w końcu zabrałam się za odpowiedź, którą prawdopodobnie otrzymasz rano. Wiem, że przez ostatnie dni się nie odzywałam, przepraszam Cię, ale miałam urwanie głowy przez te wszystkie lekcje. W dodatku na odpowiedzenie na Twoje pytania potrzebowałam sporo wolnego czasu. No więc po kolei.

     Zainteresowania? Lubię te wszystkie babskie sprawy typu makijaż, ciuchy itd., ale to Ciebie raczej nie interesuje. Poza tym, uwielbiam pisać różnego rodzaju historie, chociaż nie wiem jak mi to wychodzi. Kocham słuchać muzykę, ale mimo, że jestem czarodziejką to preferuję mugolskich wokalistów. Tu pewnie zastanawiasz się nad moim statusem krwi… jestem półkrwi, nie wiem czy to Twoim zdaniem dobrze, czy raczej źle...?

     W wolnym czasie plotkuję z moimi przyjaciółkami, zajmuję się zainteresowaniami wymienionymi powyżej, czasami czytam jakieś książki fantastyczne, albo romanse, no i to w sumie tyle. Noo… może czasem umawiam się z chłopakami na randki. Ale rzadko.

     Prawdę powiedziawszy, przedmiotów nie lubię żadnych, ale całkiem nieźle mi idzie z wróżbiarstwa, zaklęć i ONMS. Nienawidzę i kompletnie nie umiem z kolei eliksirów i zielarstwa.

     Idę na bal, kto wie, może podczas balu już będziemy się znać także w realnym życiu, mamy jeszcze 2 tygodnie.

Przesyłam buziaki!

Hope

PS: Liczę na równie długi opis Twojej osoby!

***

      - Dobrze, Potter. – mruknął Draco Malfoy, przechodząc obok dumnego z siebie nastolatka który jako jeden z pierwszych podołał zaklęciom niewerbalnym (i właśnie dlatego różdżka Lavender była w tej chwili w jego posiadaniu).

     Draco po paru treningach postanowił zmieniać ich pary, tak aby potrafili walczyć z różnymi przeciwnikami. Musiał przyznać, że dobrze się czuje w tej roli, tylko przy niektórych osobach poczuł się trochę zbyt swobodnie. Oczywiście mowa o Gryfonach, a zwłaszcza dwóch Gryfonkach o ślicznych buźkach. Jedna z nich, Hermiona, właśnie walczyła z Nottem i jak dotąd, żadne nie zdołało rozbroić drugiego, chociaż Malfoy zastanawiał się, czy im chociaż na tym zależało, bo nastolatka co chwilę wybuchała śmiechem, a Teodor uśmiechał się zupełnie jak nie on. Z kolei ruda Gryfonka której ostatnio zdarzyło się nawet kilkakrotnie do niego uśmiechnąć pojedynkowała się z Pansy, nie były do siebie już tak wrogo nastawione jak do tej pory, ale do przyjaźni im sporo brakowało i walczyły bardzo przekonująco.

     W ostatnim czasie bardzo dużo się zmieniło w relacjach tej grupy, no i doszło trochę nowych osób. Chociaż niektóre postacie, nadal bardzo źle się dogadywały. Blaise, Draco, Teodor i Ron nie mogli wytrzymać zachłannych spojrzeń bliźniaczek Patil i Lavender Brown, a Bliźniacy Weasley patrzyli się krzywo w stronę Jerry’ego Acosty za którym nigdy nie przepadali, zaczął wyraźnie flirtować z ICH małą Hermionką. Chociaż brunetka zaprzeczała, jakoby cokolwiek ich łączyło.

Prawda była nieco inna, Acosta i Granger kilka razy spotkali się na błoniach i w pustych salach. Nie byli parą,trochę rozmawiali, ale mimo to wymienili też parę pocałunków. Hermiona była zauroczona tym chłopakiem, ale doskonale wiedziała, że oni do siebie nie pasują. On był wesołym, spokojnym romantykiem, a ona szaloną i zwariowaną, oraz dość często łamiącą zasady flirciarą. Zdecydowanie byli z innych światów.

      - Malfoy! Uważaj do diabła! – zawołała Weasley, którą nastolatek niechcący szturchnął wytrącając jej z ręki różdżkę.

     Dokładnie w momencie gdy Ginny pochyliła się po swoją własność, Parkinson, która nie zauważyła, co się stało po drugiej stronie, udało się wystrzelić zaklęcie niewerbalne. Draco widząc to zerknął spanikowany na rudą i zwinnie stanął przed nią wyciągając różdżkę. Niestety, nim zdążył zablokować atak, czar trafił go prosto w głowę i usłyszał tylko jeszcze krzyki przerażenia, a potem zemdlał.

***

      - Hej! Lena, prawda? – George Weasley wskoczył na kanapę obok zaskoczonej Hunter.

 - Tak, to ja. – odparła trzepocząc długimi rzęsami.

 - Pomyślałem, że warto by było się poznać skoro idziemy razem na bal. – uśmiechnął się bliźniak, a nastolatka odpowiedziała mu tym samym. – Tak więc, zapewne wiesz, ale żeby nie było, że jestem nie kulturalny to powiem, iż nazywam się George i zapraszam cię na bal. – wyszczerzył się.

 - Hahahah… z wielką chęcią przyjmę to zaproszenie.

      - Lena! Chodź, muszę ci coś powiedzieć! – Lily Moore, podbiegła do przyjaciółki, ciągnąc ją za rękę i nie zauważając bliźniaka.

 - To ja was zostawię. – powiedział chłopak i mrugnął. – Do zobaczenia w takim razie na balu.

Zaskoczona Lily, otwarła lekko buzię, patrząc za odchodzących Georgem.

 - Chyba nie tylko ja mam ci coś do powiedzenia. – powiedziała cichym, grobowym głosem, a po chwili obie wybuchły śmiechem.

***

     Ginny siedziała w skrzydle szpitalnym wraz ze swoim bratem, Nottem, Zabinim i Parkinson, żadne z nich się nie odzywało. Nastolatka była wkurzona, zdziwiona, wdzięczna, zszokowana i niezadowolona na raz. Nie chciała tu siedzieć, w dodatku ze Ślizgonami, ale z drugiej strony, Draco uratował ją, więc czuła się w obowiązku tu siedzieć. Podobnie czuła się Parkinson, która obwiniała siebie o ponowne pojawienie się Malfoy’a w szpitalu. Siedzieli tu już prawie godzinę, a Pani Pomfre’y, co chwilę badała chłopaka i kręciła się przy nim, co bardzo martwiło zebranych. 

     W końcu pielęgniarka była gotowa powiedzieć co z nim.

 - Nic mu nie będzie. Jak by to wyjaśnić… Jego głowa została trafiona zaklęciem rozbrajającym przez co mówiąc na chłopski rozum, została rozbrojona, zemdlał. Ale jest cały i zdrowy, powinien obudzić się za jakieś pół godziny w pełni sił. Jak do tego doszło? – zapytała w końcu kobieta, wpatrując się przy tym w Ginny.

     Ron pośpieszył siostrze z pomocą i odparł, pewnym siebie głosem.

 - Nie mamy pojęcia, szliśmy korytarzem i nagle zobaczyliśmy go, już w takim stanie. Leżącego bezwładnie na podłodze. – kobieta tylko uniosła w niedowierzaniu brwi, ale nic nie odparła.

***

      - Zastanawiam się… - mruknął Snape do profesor Sprout. – dlaczego nagle wszyscy uczniowie, zaczęli czytać jakieś notatki... Czyżby ktoś zapowiedział wszystkim klasom jakiś bardzo trudny egzamin? Że też ja na to nie wpadłem… - skrzywił się uśmiechając drwiąco.

 - Ahh… Severusie, doprawdy nie wiem, co ci tak zawinili uczniowie, a co do twojego pytania, to też się nad tym zastanawiałam, ale nikt z nauczycieli nie wie o co może chodzić.

 - Ja się dowiem. –miał już wstać, ale Pomona pociągnęła go za rękaw szaty.

 - A po co ci to wiedzieć? Mam doskonały pomysł, weźmy sobie tydzień urlopu i wyjedźmy gdzieś w tropiki! Potrzebujesz odpoczynku, a tym samym uda ci się ominąć bal.

 - Ja i tropiki? – mruknął Snape, ale po chwili uśmiechnął się lekko pod nosem i powiedział. – Może być ciekawie. Ale jesteś świadoma, że wtedy uczniowie jak nic nabiorą podejrzeń co do nas…

 - A niech wiedzą! Pamiętam, jak ja w Hogwarcie plotkowałam z przyjaciółkami o związkach nauczycieli! Ale był wtedy ubaw!

***

      - Hej wszystkim! – zawołała Hermiona siadając przy stole Gryffindoru w wielkiej Sali. Bliźniaków nie było, jeszcze spali, w końcu była niedziela.

 - Hermiona, wiesz, że jesteś w gazecie? – powiedział spokojnie Harry uśmiechając się szeroko, a nastolatka wytrzeszczyła na niego oczy.

 - Jakiej gazecie?

 - W „Pulsie Hogwartu”, no wiesz tej nowej gazetce uczniowskiej.

 - Aaa no tak, jest już pierwszy numer?

 - Łap! - zawołał Potter rzucając do niej magazyn.

Chwyciła gazetę w swoje zwinne palce i zaczęła czytać pierwszą stronę.

     „PO GŁOSOWANIU!
Niedawno dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie ogłosił, że odbędzie się bal. Dla lepszej zabawy postanowiono losowanie par. Wszyscy zainteresowani uczniowie wrzucali karteczki ze swoim imieniem i nazwiskiem do czary. Wyniki były dla wielu szokujące. Największym zdziwieniem było połączenie Dracona Malfoy'a oraz Lavender Brown. Nie wiemy jak to będzie. Czy słynny arystokrata ze Slytherinu pójdzie na bal z tą aż nazbyt wygadaną Gryfonką? Pożyjemy zobaczymy, jak mówi pewne mugolskie powiedzonko.
Zaskakujące było połączenie Cho Chang i Rona Weasley'a. Dwie zupełnie różne osoby. Jak to będzie?
Dziwne było to, że czara połączyła Astorię Greengrass i Lee Jordana. Zakochana para słysząc, że będą parą na balu bardzo ucieszyli się. Kto tam był ten wie jakie były szczegóły.
Hermiona Granger i Blaise Zabini. Wiele dziewczyn, jak i chłopców nadal nie może się z tym pogodzić. Czemu jeden z najprzystojniejszych chłopaków w szkole trafił akurat na nią? I dlaczego jedna z najśliczniejszych dziewczyn w Hogwarcie trafiła akurat na niego? Czy coś może wyniknąć z tego? Przewidujemy, że to właśnie oni zdobędą miano Króla i Królowej Balu.
Wymieniłabym o wiele więcej par, lecz Nietoperz zaraz zauważy, że go w ogóle nie słucham, a to może zakończyć się źle. Bardzo źle...
Z niecierpliwością czekamy na bal. Sama jestem ciekawa, jak on przebiegnie. Czy stosunek wielu osób względem siebie zmieni się? Zobaczymy!
BlackBerry”

      - Hahahahah… Jedna z najśliczniejszych dziewczyn w Hogwarcie? Miło z ich strony, ciekawe kto kryje się pod tym pseudonimem.

 - I co się śmiejesz? Mają rację. – mrugnął do niej uśmiechając się figlarnie Potter, a ta uśmiechnęła się do niego lekko.

 - Siemka! Co tu tak wesoło? – zawołał Neville szczerząc się do znajomych.

 - O! Czyli nie jestem ostatnia poinformowana! – zaśmiała się beztrosko Granger przekazując magazyn nowo przybyłemu.

     Harry skończył jeść i wstał od stołu rzucając:

 - Nie zapomnij, Neville! Za piętnaście minut trening!

A przechodząc obok Hermiony, nie mógł się powstrzymać i rozmierzwił jej włosy, szepcząc do ucha.

 - No bo ty jesteś prześliczna.

No co poradzić, że był aż tak zauroczony tą Gryfonką? Dziewczyna pisnęła i śmiejąc się zaczęła układać swoją fryzurę  z powrotem, a Potter odszedł w wyśmienitym nastroju.

***

     Grupka Ślizgonów stała przed pracownią zaklęć, czekając na lekcje. Nagle pojawiła się tuż przy nich Ginny Weasley i niemal cała czerwona, powiedziała, że chciałaby porozmawiać, sam na sam z Malfoy’em.

      - Co jest, Weasley? – zapytał Draco gdy odeszli na bezpieczną odległość.

Stał z rękami w kieszeniach i z lekko kpiącym uśmieszkiem.

 - Chciałam ci… podziękować. – nastolatek zdumiony, wytrzeszczył oczy. – Za to, że wziąłeś na siebie atak Pansy, na… treningu. – zawahała się, nie wiedząc jak nazwać to spotkanie.

 - Jest za co Weasley. Ale, biorąc pod uwagę, że przychodzisz na te moje, hmm… lekcje, to nie będę sobie u ciebie liczyć długów. – mrugnął okiem, sprawiając, że wywyższający się uśmieszek na chwilę zniknął i zawrócił do przyjaciół.

***

     Julie spacerowała sobie jednym z korytarzy Hogwartu. Miała wielką ochotę z kimś porozmawiać i cichą nadzieję, że ktoś będzie miał na to ochotę. Nie, żeby nie miała tu znajomych. Ze względu na swój wygląd i charakter, nie miała problemu ze znalezieniem towarzystwa, ale jednak coś jej cały czas nie odpowiadało. Większość chłopców w Hufflepuffie wstydziło się jej (taka piękna dziewczyna przecież musi być niedostępna ich zdaniem), a spora część dziewcząt patrzyła na nią z zazdrością w oczach. Dlatego też postanowiła znaleźć sobie znajomych także poza jej domem. Wkrótce przekonała się, że to wcale nie jest takie trudne.

      - Hej! – zawołał ktoś za nią, łapiąc ją lekko za ramię.

Odwróciła się unosząc lekko brwi.

 - Hej. – odparła, a na jej ustach błąkał się delikatny uśmieszek.

 - Jestem Fred, o ile mi wiadomo, to idziemy razem na bal… - uśmiechnął się szarmancko, wyciągając ku niej rękę i gdy tylko złapał jej dłoń, pocałował ją delikatnie.

     Julie zachichotała. Uwielbiała takie spontaniczne zachowania. Również się przedstawiła i po chwili zaczęli toczyć miłą pogawędkę o wszystkim i o niczym.

 - Czemu właściwie spacerujesz tu sama? – zapytał nagle Fred.

 - Hmm… to zabrzmi bardzo głupio, ale szukam przyjaciół.

 - To wcale nie brzmi głupio, ale nie uwierzę, że taka dziewczyna jak ty ma z tym jakiś problem.

 - Rzecz w tym, że w moim domu są osoby… nie takie jakie bym chciała poznać. Dziewczyny patrzą na mnie jakby chciały mnie wyrzucić z Hogwartu za wszelką cenę, a chłopcy są tacy… nieśmiali, wstydliwi i mało spontaniczni.

 - To faktycznie kiepsko. Wiesz co, mógłbym cię poznać z pewną świetną dziewczyną, tylko nie zraź się tym, że jest ze Slytherinu.

     Julie zaskoczona spojrzała na towarzysza.

 - Myślałam, że Gryffindor nie lubi Slytherinu.

 - Bo nie lubi, ale ona jest… inna. Sama zobaczysz. Jest niesamowicie zabawna, szczera, uczciwa, wrażliwa…

 - To twoja dziewczyna? – Davis uśmiechnęła się przyjacielsko do nowego kolegi.

 - Niee… ale nie powiem, chciał bym.

 - Ok w takim razie poznaj mnie z nią, skoro taki świetny chłopak się w niej zakochał to mysi być naprawdę fantastyczna.

***

      - Hermiono…

 - Tak? – zapytała nastolatka siedząc na ławce w klasie, w której poza nią i Jerrym nie było nikogo.

Miała bardzo złe przeczucia. Już od kilku dni, Acosta coś przebąkiwał, że może mogliby się ujawnić i być razem tak naprawdę.

 - Ja tak dłużej nie mogę. Dlaczego musimy się ukrywać?

 - Nie ukrywamy się, właściwie większość osób wie, że się umawiamy czasem, a ukrywać nie mamy czego w końcu nie jesteśmy razem.

 - No właśnie. I ja właśnie w tej sprawie…

 - Jerry… - jęknęła nastolatka krzywiąc się.

     Nie chciała z nim być, nie miała zamiaru robić mu nadziei na coś poważnego wiedząc, że z tego nic nie będzie.

 - Będziesz ze mną chodzić? – zapytał niezrażony Acosta, patrząc z nadzieją na Granger.

 - Jer, ja myślę… że to nie jest dobry pomysł.

 - Ale dlaczego? A te pocałunki? Te spotkania?

 - Ehh… - Hermiona westchnęła przygryzając wargę.

     Nagle Jerry zbliżył się do dziewczyny i pocałował ją, nie przeciwstawiła się, co jak co, ale on dobrze całował. Trwali tak dłuższy czas, aż w końcu chłopak odsunął się i wpatrywał się w Hermionę z wyczekiwaniem w oczach.

 - Jaa strasznie cię lubię, no i może też podobasz mi się, ale nie sądzę żeby…

 - Stój! Rozumiem, ale nie odpowiadaj jeszcze. Zastanów się, dasz mi jutro odpowiedź.

 - Noo dobra. Czyli albo koniec znajomości albo związek? – zapytała Hermiona z powagą.

 - Nie, to nie tak… - zawahał się Acosta. – Ja po prostu nie tak wyobrażam sobie… bycie z kimś. Zawsze myślałem, że najpierw chodzenie, potem delikatne i coraz poważniejsze pocałunki, a tutaj… nawet nie wiem czy ci na mnie zależy, a sądząc po tym, że nie chcesz ze mną być, to raczej nie...

 - My po prostu jesteśmy z dwóch różnych światów… Może powinniśmy dać sobie z tym wszystkim spokój? – zapytała Hermiona niemal z nadzieją, bo ta rozmowa zaczynała ją męczyć.

 - Może… - odparł Jerry, ale zamiast odejść ponownie podszedł do dziewczyny i pocałował ją wkładając w ten pocałunek wszystkie swoje uczucia.

     Całowali się już od pięciu minut i oboje wiedzieli, że to takie ich dziwne pożegnanie. Zapewne jeszcze by nie przerwali gdyby nie to, że sala nagle została otwarta…

***

      Do klasy wpadł Filch mierząc dwójkę uczniów swoim oskarżycielskim spojrzeniem.

 - Dzisiaj chyba mam szczęście, postanowiłem przejrzeć wszystkie klasy i oprócz was znalazłem, jeszcze kilkoro uczniów zachowujących się nieodpowiednio.

 - Ale przecież my nic nie robimy złego! – zaprotestowała Hermiona.

 - Nawet samo przebywanie w tych klasach jest zakazane bez opieki nauczyciela, poza lekcjami! Chodźcie za mną, skoro tak lubicie te klasy to pomożecie w ich sprzątaniu.

***

     Tymczasem w jednej z klas trwało już sprzątanie. Teodor i Fred powoli myli podłogę, ziewając szeroko ze znudzeniem. Nagle usłyszeli otwierające się drzwi i do klasy została niemal dosłownie wrzucona Hermiona, a po chwili ponownie usłyszeli szczęk klucza. Ku ich zdziwieniu Granger uśmiechała się, po chwili jednak gdy zobaczyła Teodora jej uśmiech nieco zelżał.

 - Too… was też przyłapał na całowaniu..? – zapytała i zaraz pożałowała swoich słów bo Nott spojrzał na nią z niedowierzaniem.

     Na chwilę zapadła cisza którą przerwał Fred.

 - Mnie tak… ale z kim ty się całowałaś?

 - Jaaa… to znaczy wiecie to nie było tak… no… - język jej się plątał bo żaden z chłopców nie spuszczał jej z oka. – To znaczy ja… no bo my tylko tak… ostatni raz, mieliśmy właśnie rozejść się w swoje strony i…

 - Z Acostą? – zapytał spokojnie Teo spuszczając wzrok na podłogę

 - Umm… tak. – Hermiona spuściła wzrok.

      - No dobra moi drodzy starczy tych pogaduszek, czas posprzątać. Powiedział, że o dwudziestej drugiej przyjdzie sprawdzić jak sobie radzimy. - zawołał Fred chcąc rozładować atmosferę.

 - Do północy mamy jeszcze mnóstwo czasu, a ja to sprzątnę w ciągu kilku sekund. – powiedziała Hermiona uśmiechając się i wyciągnęła z jednej z nogawek spodni, swój magiczny patyczek.

 - Nie zabrał ci? – zapytał zdumiony Nott.

 - Powiedziałam, że nie mam w zwyczaju brać różdżki na ra… - przerwała w połowie słowa. – na spotkania.

***

     Tymczasem Jerry trafił do pokoju w którym sprzątała Pansy Parkinson.

 - Cholerny zgred, musiał nas rozdzielić. – warknął Acosta gdy tylko drzwi się za nim zamknęły. – Parkinson? – widok dziewczyny nie poprawił mu nastoju.

 - Taa… chcę to skończyć sprzątać przed dziesiątą, więc ruszaj się, a nie gadaj. – warknęła, podobnie jak wcześniej puchon.