Rozdział XIV

     No i przepraszam po raz kolejny za opóźnienia... Obiecuję wam, że historia będzie skończona, no i mam nadzieję, rozdziały będę dodawać regularniej, ale tu nic nie obiecuję.

     Rozdział tym razem dedykuję Laxus - za najdłuższy komentarz na świecie <3 oraz AnniePe - za artykuły i w ramach przeprosin, gdyż obiecałam rozdział prawie tydzień wcześniej :c

     Apropo artykułów. Bardzo dziękuję za nie Charm z bloga Hermiona Granger - Historia Prawidziwa i AnniePe są cudowne! :*

     No i teraz mam do was jeszcze jedną sprawę. Mam nadzieję, że na moim blogu powolutku przekonujecie się do Drinny. Chciałam wam polecić wspaniałego bloga "Los Tak Chciał"!

Dlaczego go polecam? Nie znam autorki, więc nie jest to reklama dla znajomego czy coś w tym stylu. Blog jest po prostu cudowny, lekki i niesamowicie zabawny, a do tego bardzo niedoceniony, przypuszczam, że właśnie dlatego iż mowa tu o Drinny. W opowiadaniu nie ma mowy o ckliwej historii miłosnej, jest natomiast mnóstwo zabawnych docinków, żartów i komicznych sytuacji. Czyli po prostu Drinny na wesoło!

     No i kończąc wiem, że rozdział nie powala długością, następny postaram się zrobić dłuższy! ;*
     PS: Wesołych Świąt! <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     Hermiona obudziła się i uchylając lekko powieki rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej głowa pulsowała bólem jakby wypiła co najmniej szklankę Whisky. Podniosła się powoli na rękach i uśmiechnęła się widząc koło siebie smacznie śpiącego Freda. George najwyraźniej rozmawiając z nimi nie zdążył wrócić do łóżka i Morfeusz porwał go do swojej krainy kiedy przechodził przez dywan, na którym teraz leżał zwinięty w kuleczkę. W pokoju nie było nikogo innego, ale z dołu dochodziły stłumione dźwięki głośnej muzyki. Słońce dopiero nieśmiało wyglądało zza horyzontu, musiało być jeszcze bardzo wcześniej. Podniosła się niepewnie na nogi i wchodząc do łazienki spojrzała na swoje odbicie. Podkrążone oczy, podkreślone rozmazanym makijażem i usta lekko popękane od płaczu, na urozmaicenie widoków włosy które zamiast ułożone w piękne delikatne fale, obecnie odstawały na różne strony strasząc naokoło. Panna Granger sięgnęła do szafek z kosmetykami jednego z bliźniaków i odnalazłszy grzebień zaczęła mozolnie pracować nad włosami, a potem dokładnie umyła twarz. 

     Gdy w końcu wyszła Fred już nie spał. Właśnie wkładał spodnie kiedy dziewczyna weszła do pokoju.

 - Hej, Mionka. – chłopak uśmiechnął się wesoło i bez skrępowania kontynuował wkładanie stroju.

Hermiona również się nie przejęła, odpowiedziała skinieniem głowy i nieco zmęczonym uśmiechem, a potem podeszła do Georga nadal skulonego na podłodze i potrząsnęła nim lekko.

 - Georgie! – powiedziała, a raczej niemal krzyknęła, ale kiedy jedyną reakcją chłopaka było obrócenie się tyłem do Gryfonki, dziewczyna postanowiła użyć radykalnych środków. – Julie całowała się z Malfoy’em. – chłopak odwrócił się ponownie i spoglądając na dziewczynę jak na głupią jęknął, nie zdając sobie do końca sprawy z tego co mówi.

 – Oni są rodzeństwem, tym razem się nie nabiorę. – Hermiona patrzyła się na niego ze zdziwieniem, a Fred przerwał ubieranie będąc w połowie zapinania koszuli, po chwili George oprzytomniał i przeklął głośno.

 - Julie Davis, jest siostrą Dracona Malfoy’a? – zapytał Fred unosząc wysoko brwi.

 - Yyyy niee…. Czy ja coś takiego powiedziałem? – zapytał Weasley drapiąc się bezmyślnie po głowie.

 - Georgie, jesteś świetny w kłamaniu… - zaczęła Hermiona tonem mówiącym od razu jakie będzie zakończenie. - …ale czasami mózg ci chyba zanika.

Fred zaśmiał się, podobnie jak Panna Granger, ale drugi bliźniak zrobił zbolałą minę.

 - Nie mówcie nikomu. – poprosił.

 - Jest oczywiste, że nie powiemy… - zaczęła Hermiona.

 - I jest oczywiste, że nie wypuścimy cię stąd póki nam wszystkiego nie wyśpiewasz. – skończył Fred, szczerząc się.

***

     "Lawendowe Miłostki - Czyli wywiad z Lavender Brown
AnniePe: Witaj Lavender, jestem redaktorką "Pulsu Hogwartu". Chciałam Ci zadać parę pytań.
Lavender: Serio? Ale super! I opublikujesz to?
AP: Prawdopodobnie. A więc na początek. Jak Ci się podobał bal?
L: Och! Był naprawdę wspaniały! Cieszę się, że Dumbledore coś takiego wymyślił i mam nadzieję, że będzie miał więcej takich pomysłów!
AP: A co myślisz o tym, że pary były losowane?
L: Cóż...wiem, że niektórzy niebyli zbytnio zadowoleni, ale ja nie miałam na co narzekać, jeśli wiesz o czym mówię.
AP: Czyli Draco okazał się godnym partnerem?
L: Taak! Był naprawdę wspaniały i cieszę się, że mogłam się do niego zbliżyć. I jeśli mogę coś jeszcze dodać, to nie zgadzam się z Charm jeśli chodzi o Draco i Ginny. Oni w ogóle by do siebie nie pasowali!
AP: Ach tak. Czy to znaczy, że ty i Draco...
L: Och nie...znaczy jak mówiłam trochę zbliżyliśmy się do siebie, ale to na razie nic poważnego
AP: No dobrze. A co myślisz o tym ile zielono-czerwonych par ostatnio powstało w naszych murach? To dość niezwykłe, zwłaszcza że akurat te domy od zawsze się nienawidziły, nie sądzisz?
L: Cóż. Moim zdaniem to nie aż takie niezwykłe. Za to bardzo romantyczne! Najpierw nienawiść, później namiętność, a w końcu miłość! Och...mam nadzieję, że mnie też to w końcu czeka!
AP: Tak, tak romantyczne...Mam do Ciebie jeszcze ostatnie pytanie. Jak wszystkim wiadomo przyjaźnisz się z Parvati Patil.
L: Tak, ona i Cho to moje najlepsze przyjaciółki.
AP: Wspaniale! W takim razie musisz coś wiedzieć o rzekomym związku Parvati z Blaisem Zabinim
L: O tak! Ci dwoje są razem od jakiegoś czasu. Moim zdaniem tworzą uroczą parę!
AP: Tak, też tak sądzę. Dziękuję za wywiad Lavender!
L: Och to już koniec...? No cóż...mam nadzieję, że jeszcze porozmawiamy
AP: Nie wątpię
Z Lavender Brown rozmawiała Annie Pe!”

     Taki oto artykuł zdołał zepsuć Draco Malfoy’owi poranek. Chłopak z pochmurną miną jadł swoje śniadanie, patrząc krzywo na każdego kto rzucił mu zaciekawione spojrzenie. A takich osób było wiele… „Puls Hogwartu” sprzedawał się coraz lepiej, wszyscy chcieli być na bieżąco w sprawach Hogwartu, a gazetka była w tym niesamowicie pomocna. Rozglądając się z niezadowoleniem po Wielkiej Sali, chłopak dostrzegł właśnie wchodzącą Ginny Weasley, a do głowy wpadł mu fantastyczny pomysł. Szybko podniósł się z miejsca i ruszył do rudej, całując ją na powitanie w policzek, na co dziewczyna wybałuszyła ze zdziwienia oczy. Podobnie zresztą, jak 99% uczniów. Jego przyjaciel Blaise był zbyt zajęty Parvati, żeby zauważyć, że coś się dzieje. Malfoy z satysfakcją pociągnął nastolatkę do stołu ślizgonów i usadził między nim a Pansy Parkinson, szepcząc, że wszystko jej wyjaśni.

     Jakby zdziwień na ten dzień było mało, nagle do Sali wszedł Harry Potter i ruszył prosto do Pana Malfoy’a, zaburzając tym po raz kolejny spokój uczniów.

 - Malfoy, musimy pogadać. – mruknął Potter spokojnie, siadając obok Ślizgona.

 - No? – zapytał zaskoczony blondyn.

 - Twoja mama obecnie mieszka u swojego kuzyna, a mojego wujka, Syriusza Blacka. Mam zaraz po przyjeździe na peron wziąć ciebie i Julie do mojej rodziny i razem się teleportujemy, zanim twój ojciec was znajdzie. – powiedział szybko Harry sięgając po tosta z Nutellą. – Warto było tu usiąść choćby dla tej Nutelli. – wymamrotał chłopak z pełną buzią, na co Draco parsknął śmiechem.

Większość osób, które spodziewały się zaciętej wymiany zdań, ponownie tego poranka przeżyła spory szok, a niektórzy również zawód.

 - Spoko, a… - zaczął Malfoy, zniżając głos. – ty wiesz o Julie?

 - Taa, tak się złożyło. – wyszczerzył się z satysfakcją nastolatek. – Ooo nie, znowu ta gazeta? – mruknął Potter, wyciągając rękę po „Puls Hogwartu”.

Chłopak przeczytał pierwszy artykuł zerkając figlarnie na Draco, a potem na Ginny.

 - Czyli jednak jesteście razem! – powiedział cicho ze śmiechem, a para w tym samym momencie krzyknęła „Nie!” gromiąc go wzrokiem. – Okej, okej. – mruknął tylko chłopak, nadal uśmiechając się niedowierzająco.

     Potter od niechcenia przewrócił stronę i po przeczytaniu kolejnego artykułu zerknął w stronę stołu nauczycielskiego i wybuchnął głośnym śmiechem, podając gazetę Malfoy’owi.

     „Sprout i Snape?! Co? Gdzie? Jak?!

Kochani! Czy nie zauważyliście tych skrytych spojrzeń? Wspólnej nieobecności? Częstego wchodzenia Snape'a na lekcje Sprout i odwrotnie? Kochani! Mamy cudowną wiadomość!

Profesor Severus Snape i profesor Pomona Sprout są na wspólnych wakacjach! Gdzie? Na tropikach! Skąd to wiem? Z moich wiarygodnych źródeł!
Możliwe, że za dziewięć miesięcy we Wrotach Wielkiej Sali pojawi się Severusek Wycierusek, Pomonka Sronka i Sevoniątka <3 Liczymy, że tak się stanie. Pozdrawiamy i życzymy wytrzymałości w związku.
Charm”

     Draco przez chwile miał minę, jakby ktoś mu powiedział, że… w sumie, jakby ktoś mu powiedział, że Snape i Sprout są razem. Przez chwilę trawił tę myśl, a po chwili zaczął zwijać się na ławce, niemal płacząc ze śmiechu.

     Ginny przejęła po chwili gazetę i również chichrając się głośno z tej radosnej nowiny, przeglądała kolejne artykuły, gdy nagle zatrzymała się, czytając ze zdziwieniem, a potem i wściekłością.

     "(Nie)Bezproblemowe życie łamaczki serc
Jak powszechnie wiadomo z ostatnich doniesień Proroka Codziennego kilku niezidentyfikowanych czarodziei napadło na sporą grupę mugoli. Czternastu z nich zostało zamordowanych. Jednak większość z nich była torturowana i pozostawiona na śmierć w męczarniach. O ile ta wiadomość jest już powszechnie znana w naszym zamku, o tyle większość uczniów nie przeczytała nazwisk ofiar. A dwojgiem z nich są rodzice naszej szkolnej łamaczki serc - Hermiony Granger! Państwo Granger przebywają w tej chwili w szpitalu Św. Munga. Hermiona odwiedziła ich z samego rana po balu. Ja osobiście przesyłam wyrazy współczucia - zarówno pannie Granger jak i jej rodzicom, ale nie wszyscy są do tego nastawieni w taki sam sposób jak ja... Jest pewna grupka osób, która nie dość, że nie współczuje Gryfonce, to wręcz uważa, że ZASŁUŻYŁA sobie na to! Jerry Acosta, który do niedawna spotykał się z naszą szkolną pięknością został podsłuchany podczas rozmowy ze swoimi kolegami: "Ta Granger traktuje ludzi jak zabawki! Teraz kiedy jej rodzice są w Mungu to ONA wreszcie pocierpi". Zdaniem moim jak i pewnie całej redakcji reakcja Jerry'ego jest wręcz nie ludzka. Trudno zaprzeczyć że Granger flirtowała z wieloma uczniami naszej szkoły, ale czy naprawdę zasłużyła na takie traktowanie?
AnniePe”

     Panna Weasley podniosła się natychmiast z ławki i z niemal bijącą od niej aurą furii ruszyła w stronę stołu Roweny Ravenclaw. Po chwili stała już oko w oko z brązowookim nastolatkiem, który patrzył na rudą z zaskoczeniem. Draco, przeczuwając, że może stać się coś złego ruszył za dziewczyną, a gdy był już w połowie drogi usłyszał wrzask nastolatki.

 - Jesteś skończonym dupkiem! Jak możesz mówić coś takiego!? Jesteś nikim! Nie dorastasz Hermionie do pięt! – po tych słowach trzasnęła Acostę prosto w twarz z taką siłą, że niemal spadł z ławki.

     Gdy Malfoy w końcu dotarł na miejsce zdążył zobaczyć jak Jerry cały czerwony odpycha nastolatkę tak, że ta zatacza się do tyłu i niemal przewraca. To Draconowi zdecydowanie wystarczyło. Wyciągnął różdżkę z tylnej kieszeni w spodniach i ryknął, celując w chłopaka.

 - Levicorpus! – Acosta natychmiast uniósł się w powietrze i zaczął wisieć głową do dołu z paniką w oczach.

     W tym momencie do Sali wpadł Teodor i Ron, którzy zobaczywszy rozgrywającą się scenę pobiegli do Dracona, przy którym już stał Harry celując różdżką w lewitującego nastolatka. 

     Ginny tymczasem stała za chłopcami z lekko otwartą buzią pocierając bolące od ataku chłopaka ramię. Nott i Weasley zaczęli dopytywać się Ginny co się stało, a gdy ta opowiedziała o artykule, Teo podszedł do wciąż wiszącego chłopaka i uderzył go z całej siły w nos z którego trysnęła krew. To wszystko działo się tak szybko, że dopiero teraz grupa nastolatków zauważyła biegnącą i krzyczącą coś profesor McGonagall. Kobieta kazała jakiemuś Krukonowi z szóstego roku zaprowadzić Acostę, którego ściągnęła już na dół, do skrzydła szpitalnego, a potem zwróciła się do Ginny, Draco oraz Teodora z płonącym wściekłością wzrokiem.

 - Co to miało znaczyć?!

 - Myy… - zaczęła niepewnie Weasley. – My dowiedzieliśmy się, że ten… Krukon, stwierdził, że Hermiona zasłużyła na to, co spotkało jej rodziców… I ja nie mogłam tego tak zostawić, Pani Profesor! – krzyknęła z pasją nastolatka. – A potem, gdy go spoliczkowałam, on popchnął mnie, no i dlatego Draco zaatakował go w mojej obronie…

 - A jakie powody miał Pan Nott? – zapytała Minerva.

 - Takie jak We… Ginny. – mruknął Teo, uśmiechając się do Rudej, mimo ich kiepskiej sytuacji.

Każdy kto bronił Hermiony był jego sojusznikiem!

***

      - Naprawdę uważasz, że powinniśmy go słuchać? Może nam bardzo zaszkodzić… - wysoki, pulchny mężczyzna stał razem ze swoim towarzyszem pod ogromnym domem, z wielkim, ponuro wyglądającym ogrodem.

 - Uważam, że nie mamy żadnego wyjścia.

 - Oczywiście, że mamy!

 - Możemy zginąć, jeśli nie przyjmiemy tej propozycji, chcesz tego?

 - Nie… ale nie chcę być po jego stronie. Może gdybym udał ciężko chorego…

 - Ja mam rodzinę, którą muszę chronić! Nie mogę zrezygnować.

 - Są zaklęcia ukrywające…

 - Nie możemy się wiecznie ukrywać! – mężczyzna o krótkich, siwiejących włosach, zdawał się być targany sprzecznymi uczuciami.

 - Cóż… ja w to jednak nie wchodzę. Schowam się gdzieś. Nie wiem. Może nawet będę walczyć przeciwko niemu. – i nie dając towarzyszowi szansy na odpowiedź dodał. – Idę do Jamesa, Artura i Syriusza. Nie będę działać przeciwko nim. Ruszasz ze mną przyjacielu?

 - Nie mogę… - powiedział z wahaniem.

 - A więc w tym momencie nasze drogi się rozejdą… - mruknął ze smutkiem.

 - Nie! Zaczekaj! Idę z tobą, pal licho Malfoy’a!

***

      - W życiu nie wygrzebiemy się z tych szlabanów… - jęknęła żałośnie Ginny wpatrując się w długą listę najrozmaitszych zadań, które mają wykonać do końca stycznia.

Profesor McGonagall wściekła z powodu zachowania swoich uczniów nałożyła na nich mnóstwo kar, nie wykluczając umycia wszystkich łazienek w szkole, wyczyszczenia lochów, pozbycia się wszystkich pajęczyn ze szkoły, zerwania na błoniach kilkudziesięciu najróżniejszych roślin potrzebnych do sporządzania eliksirów i załatwienia jakiś pomniejszych spraw na ulicy pokątnej! Do tego dochodził szlaban z poprzedniego wieczora...

 - Przynajmniej ten kretyn ma za swoje! – mruknął Teodor z nutką satysfakcji w głosie.

 - Draco? – mruknęła Ginny.

 - Mhm – odparł chłopak, dając do zrozumienia, że słucha.

 - Dziękuję.

 - Ależ proszę. – chłopak uśmiechnął się pogodnie.

 - Kurde, dziewczyno! Coś ty mu zrobiła?! – krzyknął Nott, a pozostali zaśmiali się głośno.

***

     Profesor Dumbledore siedział w swoim średniej wielkości gabinecie wpatrując się w jakieś odręcznie napisane notatki z zamyśloną miną. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

 - Proszę. – powiedział nieco zaskoczony, było już po jedenastej.

Drzwi powoli się otwarły i ukazała się w nich drobna blond włosa nastolatka.

 - Panna Lovegood? Co panią do mnie sprowadza o tej porze? – zapytał uprzejmie, nie umiejąc do końca ukryć zaskoczenia.

 - Witam profesorze. Cóż, myślę, że czas abym z panem porozmawiała o czymś bardzo ważnym… To ja jestem Angel.

 - Och… - dyrektor zaskoczony zaczął wpatrywać się intensywnie w nastolatkę i nagle jakby coś zrozumiał. – Czy ty jesteś… aniołem? Twoja mama była. Nie sądziłem, że odziedziczyłaś to po niej. Dobrze się ukrywałaś.

 - Tak, jestem. Muszę z panem omówić pewne kwestie. Potrzebuję pomocy.

 - Oczywiście, możesz na mnie liczyć.

***

     Gdy po południu Hermiona wróciła do Hogwartu (okazało się, że była w Mungu razem z bliźniakami, co nieco zirytowało Teodora, bo sam bardzo pragnął towarzyszyć dziewczynie), wszyscy przyjaciele zaczęli dopytywać się co i jak. Pani Granger miała się już całkiem dobrze i nawet gdy obudziła się na chwilkę, wymieniła z córką kilka zdań. W gorszej sytuacji był tata nastolatki, który wciąż nie budził się, mimo, że powinien...

***

     Harry, Draco i Julie przeciskali się przez tłum uczniów, szukając Jamesa i Lily Potter, nagle ujrzeli ich w tłumie. Rozglądali się gorączkowo, a gdy ujrzeli syna i jego towarzyszów odetchnęli z ulgą, podbiegając do nich.

Pan Potter złapał za ramie Harry'ego, a jego żona, pozostałą dwójkę i po chwili wszyscy zjawili się w Dolinie Godryka.

Dookoła spacerowało sporo ludzi, byli najwyraźniej w samym rynku. Bardzo szybkim tempem Państwo Potter ruszyli do przodu, ciągnąc za sobą nastolatków i nie odzywając się ani słowem.

     Po około dziesięciu minutach, grupa w końcu pojawiła się pod dużym, żółtym domem, z tarasem przyozdobionym mnóstwem kwiatów. Dopiero w środku Państwo Potter przyjrzeli się uważnie, swoim młodszym towarzyszom.

 - Witaj Julie, Draconie. - James podał obojgu rękę z lekkim uśmiechem.

Potem do rodzeństwa podeszła Lily i nie zachowując się tak oficjalnie jak jej mąż, uścisnęła każde z rodzeństwa.

W końcu małżeństwo skupili się na swoim jedynym synie ściskając go, całując i dając reprymendy, za żarty które organizowali wraz z Nevilem.

*** 

     Gdy w końcu nastał przez wielu upragniony wigilijny dzień, kiedy to w zamku została tylko część uczniów, dyrektor stojąc przy stole nauczycielskim wygłaszał mowę.

 - …tak więc jeszcze raz, życzę wam wszystkiego co najlepsze. A teraz chciałbym powiedzieć wam coś bardzo ważnego. Postanowiłem, że w tym roku Hogwart musi podlec znacznym zmianom. Czas na jakiś mały remont. Dlatego 29 grudnia wysyłam was do domów. Wrócicie z powrotem po nowym roku. – przez salę przeszedł szum zaskoczenia.