Rozdział VI

 Rozdział spóźniony za co was przepraszam bardzo. :* Ale jest! :D Dziękuję każdemu za wspaniałe komentarze, bo to one mnie motywują do dalszego pisania! <3 Rozdziały miałam zamiar dedykować różnym osobom, ale ze względu na WSPANIAŁY, NIESAMOWITY i CUDOWNY komentarz Lupus Lumos, do znowu do niej należy dedyk! ;* Nie przedłużając zapraszam do czytania. <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

       - Hej, Ginny, jestem Nikki Crouch, koleżanka twoich braci. – wysoka szatynka z szerokim uśmiechem podeszła do o wiele niższej rudej nastolatki.

 - Hej, miło mi cię poznać. – odparła z lekkim uśmiechem Weasley.

Siedziała właśnie przy stole Gryfonów na obiedzie który powoli dobiegał końca.

 - Mam dla ciebie propozycję. Szukam osób które zechciały by ze mną pisać gazetkę szkolną, będzie ona jednak widoczna tylko dla uczniów, nauczyciele będą widzieć notatki z numerologii czy coś w tym stylu. Co o tym myślisz? W tej gazetce byłyby plotki, porady, żarty, anegdotki i co tylko. Zebrałam już około dziesięciu osób, ale musi być ich jeszcze trochę.

 - Hmm… a kogo już masz? – Zapytała Ginny zastanawiając się czy poradziłaby sobie w tak ważnej sprawie.

 - Bethany Jones z mojej klasy, twoi bracia Fred i George, Patricia Wilson i Astoria Greengrass z czwartej klasy, Edward Weiler z siódmej, Padma i Parvati Patil z szóstej oraz Luna Lovegood z Twojego rocznika.

 - Łaa… sporo osób.

 - Taak, postanowiłam, że muszą pisać nie tylko Gryfoni, aby to wszystko miało sens.

 - No racja, ale uważaj na ślizgonów...

 - Tak wiem. – twarz Nikki nieco stężała, ale po chwili znowu się rozchmurzyła. – Nie będę robić nam jakichś specjalnych spotkań, musicie mi po prostu dawać artykuły, które ja będę sprawdzać, wprowadzać poprawki i dodawać do gazetki te które mi się spodobają.

 - Dobra, spróbuję swoich sił. – Ginny uśmiechnęła się szeroko zachwycona.

***

       - Fred co jest z tobą?! – zawołał bliźniak teatralnie wywracając oczami. – Jak jedna Ślizgonka mogła tak namieszać w twoim poukładanym chodź szalonym świecie?!

Fred stał w dormitorium przed lustrem szarpiąc się za włosy.

 - Pięknie… jeszcze zacząłem gadać do siebie… - mruknął tym razem ciszej.

        Nagle ktoś zapukał do drzwi, nastolatek skrzywił się odwracając na pięcie.

 - Kto śmie zakłócać mój spokój? – powiedział specjalnie przeciągle, aby brzmiało jakby właśnie się obudził, szybko też wskoczył pod kołdrę i ułożył w miarę wygodnej pozycji.

 - Ja, mości panie. – do środka weszła Hermiona z szerokim uśmiechem na twarzy.

 - Daj mi spać. – mruknął Fred nadal grając wykończonego.

 - Wiesz Fred, aktorem jesteś świetnym, ale mnie chyba jeszcze nigdy nie udało ci się oszukać. Plus: jak tutaj podeszłam to usłyszałam jak ktoś krzyczy ze środka… nie wiesz może kto?

 - Ugh, dobra. – mruknął nastolatek zrzucając z siebie kołdrę, bo robiło mu się już gorąco.

     Myślał gorączkowo jak jakoś wyjaśnić swoje słowa. Co on właściwie krzyczał? Że namieszał sobie w życiu? Nie, że jakaś dziewczyna mu namieszała. Tak, to chyba to.

 - Freddie… - zaczęła Hermiona miękko - Wiesz z kim spędziłam ten czas, gdy wyszłam stąd rano?

Nastolatek zmarszczył brwi, wcześniej mówiła, że spacerowała po błoniach. No i skąd nagle ten temat?!

 - Eee… z Filchem? – zapytał wyszczerzając się.

 - Nie, głuptasie!

 - No to z kim?

 - Z Teo.

 - Kto to?

 - Teodor Nott, Ślizgon z mojego rocznika. – Fred wytrzeszczył oczy. – No… to teraz mów która Ślizgonka ci wpadła w oko?

 - Em… również z twojego rocznika… - zawahał się walcząc z sobą. – Draco Malfoy.

Hermiony oczy niemal wypadły z orbit.

 - CO?!?!?!?!

A Fred…. Zaczął zwijać się na dywanie ze śmiechu.

 - He. Hermiono. Hahaha. Uwierzyłaś…. mi? Hahahahaha. – Po chwili uspokoił się i przyjrzał przyjaciółce, dziewczyna też się śmiała, a po minucie a końcu wykrztusiła.

 - Jesteś niemożliwy! To kto w końcu?!

 - Pansy Parkinson.

 - Hmm… okej. Muszę ją poznać. Skoro zawróciła ci w głowie nie może być taka zła jak myślałam. – uśmiechnęła się szerzej, na zaskoczone spojrzenie Weasley’a. – No co? Przecież jesteśmy jak rodzeństwo, a więc muszę poznać bratową.

 - Kocham Cię, Hermi. – mruknął Fred mrugając do nastolatki. – Moja ty mała siostrzyczko.

***

Drogi profesorze Dumbledore

Zapewne niewiele osób wierzy w to, że wśród wszystkich domów Hogwartu zapanuje spokój i przyjaźń, a jednak jeśli przyjrzeć się uważniej, coraz częściej pojawiają się znajomości między nienawidzącymi się niegdyś Ślizgonami i Gryfonami.

Piszę więc do Pana z pewnym apelem, aby przyjrzał się pan uczniom i spróbował ich jeszcze bardziej popchnąć ku sobie. Myślę, że w dzisiejszych czasach będzie to bardzo przydatne.

Pozdrawiam serdecznie

Angel

***

      Cho Chang weszła do biblioteki uśmiechając do bibliotekarki. Nie przepadała za nią, ale nie chciała się z nią w kółko wykłócać, czy aby nie pobrudziła jednej ze stronic księgi, albo nie odezwała się o ton za głośno.

       Dziewczyna nie była wielką fanką książek, lecz musiała napisać referat o Wilkołakach na pięć stóp na eliksiry. Powoli ruszyła wśród zawiłych labiryntów półek z książkami. W końcu dotarła do działu, który ją interesował. Zafascynował ją wielgachny tom pod tytułem „Nie do końca ludzie”, wzięła książkę i poszła w głąb biblioteki, aby usiąść na jednym z foteli przy małym stoliczku.

      Pierwsza strona zawierała ostrzeżenie, że część informacji podanych w książce jest w spisie legend i nie są one udowodnione magicznie. Rozdział poświęcony wilkołakom miał numer siódmy, jednak Cho zauroczona lekturą zaczęła czytać od samego początku.

***

        - Draco chodzisz cały dzień jak skazaniec, przecież jeszcze nic się złego nie stało. – mruknął Ron do rozbitego przyjaciela.

 - Stary, w każdej chwili ojciec może zmusić mnie do wstąpienia w szeregi jakiejś chorej grupy do zabijania szlam, a ty mówisz że nic się nie stało?!

 - Hej wam. – Nagle znikąd pojawiła się przy nich Ginny, co było dziwne, zwłaszcza dlatego, że zwykle podchodziła do Rona tylko gdy ten był sam.

 - Hej. – Blaise pierwszy się odezwał i uśmiechnął delikatnie przypominając sobie poranek. 

 - Hej Gin, co jest? – Zapytał brat rudowłosej, a Draco nie odezwał się, tylko przyglądał tej brązowookiej dziewczynie z zamyśleniem.

Blaise opowiedział mu o ich dziwnej rozmowie, a właściwie to jej rozmowie z Teo.

 - Braciszku moglibyśmy porozmawiać na osobności? – zapytała Ruda, przelotnie uśmiechając do Blaise’a, ona z kolei nie wspominała samej rozmowy, ale moment kiedy Teo odebrał mu mowę.

 - Ruda nie widzisz, że właśnie rozmawialiśmy? – prychnął Draco krzywiąc się lekko.

 - Draco daj spokój. – mruknął Zabini, ciągnąc chłopaka lekko za ramię.

 - Malfoy, o co ci chodzi? – zapytała Ginny krzywiąc się.

 - Mam zły humor. – burknął nastolatek przyglądając się ze złością rudowłosej.

 - Hmm… - nagle Weasley zamyśliła się wpatrując w chłopaka uważnie.

       Po chwili wyciągnęła w jego stronę rękę, chłopak chciał się odsunąć myśląc, że ta ma zamiar rzucić w niego jakimś zaklęciem, ale nie zdążył. Gin nie miała jednak tak niecnych planów jak myślał, jej dłoń wylądowała ku ogólnemu zdziwieniu na czole blondyna.

 - To nie tylko zły humor – stwierdziła poważnie, bez agresji w głosie – to gorączka, Malfoy. Jesteś chory.

        Blaise z Ronem spojrzeli na Draco z zaskoczeniem, faktycznie był lekko czerwony, a oczy miał podpuchnięte, chociaż wcześniej myśleli, że to ze zdenerwowania.

 - No stary, idziemy do skrzydła szpitalnego! - powiedział Ron do zaskoczonego przyjaciela.

 - Idę z wami, chciałam z tobą porozmawiać braciszku. – dodała Gin.

 - Nic mi nie jest – zawołał niezadowolony Draco, ale nim się obejrzał dwoje Weasley’ów prowadziło go do pani Pomfrey.

***

 

      Blaise nie poszedł z innymi, od paru dni miał pewien pomysł, który musiał wprowadzić w życie sam.

      Wpadł do pokoju Slytherinu i złapał za pergamin, zaczął coś skrobać na nim co chwilę skreślając i zmieniając zdania, aż w końcu gdy tekst był gotowy, przepisał go na czysto i włożył do koperty, którą pieczołowicie zapieczętował. Podniósł się z miejsca i ruszył do sowiarni.

    Na miejscu rozglądał się w pośpiechu. Nie mógł nigdzie znaleźć swojej sowy. W końcu po kilkukrotnym przejrzeniu sów, (a było ich kilkaset) odnalazł swoją brązową sówkę. Była raczej mała, porównując do niektórych wielkich puchaczy, ale nigdy go nie zawiodła i był pewny, że nigdy tego nie doczeka.

      Przywiązał do nóżki zwierzątka kopertę i szepnął.

 - Redakcja Proroka Codziennego. – po chwili się uśmiechnął szarmancko gdzieś w przestrzeń i mruknął do siebie. – Jak się bawić, to się bawić. – a gdy jego mały przyjaciel odleciał, ruszył do wyjścia.

***

         - Czy to coś poważnego? – zapytała nie zbyt przejętym głosem Ginny, pielęgniarkę.

 - Nie, tylko przeziębienie, godzinka w łóżku i trochę lekarstw wystarczy.

 - W porządku. Ron, chodź, chciałam porozmawiać. – Zwróciła się do brata i tylko kiwając głową Malfoy’owi i Pani Pomfrey wyszła, a za nią grzecznie poszedł Ronald.

     Draco został sam, nie licząc pielęgniarki, co chwila podrzucającej mu inne specyfiki. Po dziesięciu minutach jednak i ona wyszła, nakazując zostanie w łóżku.

      Ciekawe o czym Ruda chciała pogadać z Ronem… - zastanawiał się przymykając oczy, a jego myśli stawały się rozwiązłe i przemieszane ze snami -  Ruda… ciekawe jakby do było, jakby była w Slytherinie… Nie, jest na to za… ładna.

Nagle do skrzydła szpitalnego wpadła piękna dziewczyna, w obcisłej, wydekoltowanej sukience i włosami spiętymi w niedbałego koka. Draco podniósł się gwałtownie, wpatrując w piękność która szła prosto do jego łóżka.

 - Malfoy… - wyszeptała dziewczyna i już składała pocałunek na jego ustach.

 - Malfoy! Gdzie jest pielęgniarka? – ktoś wołał go, ale to nie była osoba której usta przed chwilą spoczywały na jego.

      Otworzył oczy. To był sen… tylko sen. W drzwiach stała… Pansy Parkinson.

 - Pansy… - szepnął Draco, nadal w nostalgii po swoim śnie. – Od kiedy mówisz do mnie po nazwisku? – zmarszczył brwi.

 - Od trzeciej klasy, idioto. – warknęła.

 - Brakuje mi ciebie. – powiedział, wciąż tym samym, rozmarzonym głosem.

 - Masz gorączkę? – zapytała nastolatka unosząc jedną brew do góry.

 - Chyba już nie… - odparł Draco. – Martwisz się o mnie? – zmrużył oczy usatysfakcjonowany.

 - Wręcz przeciwnie. – odparła Parkinson, odwracając się do wyjścia.

 - Czekaj! – zawołał chłopak, a Pansy odwróciła się powoli, jakby walcząc ze sobą.

 - Czy ty… - mówił powoli rozkojarzony. – obściskujesz się z Weasleyem?! – miał zapytać czy przyjdzie do pokoju życzeń wieczorem, ale jakoś słowa mu uciekły i się podmieniły…

 - Debil! – warknęła nastolatka wychodząc szybkim tempem z pomieszczenia.

      Wzrok Malfoy’a spoczął na szafce nocnej, stała na nim buteleczka po lekarstwie które pił, a na niej pisało: „Skutki uboczne: krótko trwałe rozkojarzenie i zmienność nastrojów.”

 - Dobrze wiedzieć… - wymamrotał Draco ponownie zapadając w sen.

***

       - A więc przyszliście… - powiedział zimny, oschły głos.

Trzej mężczyźni ubrani w czarne jak smoła szaty stali gdzieś na niższych partiach gór, dookoła były skały, a parę metrów dalej przepaść…

 - Oczywiście… Lucjuszu. – odpowiedział inny spokojny głos. – Wywnioskowałem z listu, że chodzi o coś ważnego… - zaczął rozmówca, czekając na jakąś reakcję.

 - Tak… to jest ważne. Bardzo ważne. – mówił powoli, ostrożnie i z rozkoszą Malfoy. – Czy pamiętasz Derricku, jak pojawiłem się przed twoim progiem, gdy nasi synowie mieli wyjechać, na pierwszy rok do Hogwartu?

 - Oczywiście, że pamiętam. – Odparł trzeci głos, który zmroziłby każdego w odległości kilometra.

     - Wyjaśniłeś mi wtedy, że z wiadomych nam obojgu przyczyn, nie możesz pójść ze mną, aby stworzyć nową władzę, która wyeliminowałaby wszystkie szlamy, zdrajców krwi i tych przeklętych mugoli! Ale jednak, jako dobry przyjaciel zgodziłeś się na przysięgę wieczystą i oto wypełniłem wszystkie jej warunki. – Lucjusz mówił spokojnie, cicho, ale góry odbijały echem jego głos i wzmacniały go. – Dokładnie to samo się stało gdy odwiedziłem, naszego drogiego Richarda. – zwrócił się w stronę nadal spokojnie analizującego sytuację Parkinsona, a ten odparł swoim cichym głosem.

 - Mam rozumieć… - zaczął – że udało ci się zdobyć co najmniej stuosobową armię, oraz znaleźć szpiegów w Ministerstwie i Hogwarcie? – nie dowierzał.

 - Tak właśnie się stało, przyjacielu. Jeśli tylko zechcecie, pojawią się tu lada moment i kolejno przedstawią, niektórych doskonale znacie. W Hogwarcie to było, nie chwaląc się, bardzo proste. Napisałem do mojego syna, lada dzień powinien odpowiedzieć, on będzie się nadawał idealnie.

 - A co jeśli chłopak zawiedzie? – odezwał się Richard Nott.

 - To wtedy, bez skrupułów ukarze go z największą surowością. Chciałem również zaproponować wam moi drodzy abyście przekonali Pana Teodora i Pannę Pansy do tego… planu.

 - Nie jestem pewien czy to robota dla dziewcząt… - zawahał się Derrick.

 - Ależ tak właśnie pomyślą wszyscy, dziewczyna będzie bezpieczna.

Nott zirytowany słabością Parkinsona warknął:

 - Nie masz co się z nią cackać, musi wiedzieć gdzie jest miejsce szlam. Malfoy, kiedy zaczniemy działać?

 - Już działamy, ale powoli i z rozwagą, jak dobrze pójdzie to już niedługo na widok moich śmierciożerców każdy człowiek na ziemi będzie umykał w popłochu.