Rozdział I

  Postanowiłam, że w roku szkolnym, rozdziały będę dodawać co dwa tygodnie, bo prowadzę, jeszcze parę innych blogów, a muszę mieć też czas na naukę. Nie martwcie się, ze względu na to, że w końcu są jeszcze wakacje, już za tydzień pojawi się rozdział drugi, no a na następny będziecie musieli poczekać trochę dłużej.

Tak, wiem, że opowiadanie nie jest specjalnie długie, ale to jest nadal coś w rodzaju wprowadzenia, muszę w końcu przedstawić wam wszystkie postacie. W rozdziale drugim, bohaterowie będą już pełnoletni, albo prawie pełnoletni, to ostatnia część w której są dziećmi. ;) 

No, to chyba tyle ogłoszeń, zapraszam do czytania i komentowania! ;*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

      Gdy cała rodzina Grangerów przyjechała na dworzec King’s Cross, dziewczynka oświadczyła, że sama znajdzie odpowiedni peron. Z całej siły przytuliła mamę i tatę, nie pozwoliła sobie na łzy, ale oczy lekko jej się zaszkliły.

 - Będę za wami bardzo tęsknić. Kocham was – powiedziała cicho, tuląc rodziców.

 - My ciebie też – odszepnęła mama.

 - Pisz listy! – dodał tata i uśmiechnął się.

      W końcu gdy się rozstali, Hermiona ruszyła przed siebie, razem z wózkiem z bagażami, wyciągając bilet który miała w kieszeni. Wytrzeszczyła lekko oczy, widząc, że peron na który ma dotrzeć ma numer 9 i ¾. „To taki istnieje?” – pytała samą siebie, w myślach.

Gdy dotarła do peronu dziewiątego, usłyszała jak jakiś rudy chłopak, na oko trochę od niej starszy, mówi do pulchnej kobiety.

 - 9 i ¾ mamo.

     Uśmiechnęła się do siebie w duchu, jednak nie podeszła do chłopaka, bo stał on w towarzystwie jeszcze trzech innych chłopców, w różnym wieku (jeden identyczny jak ten co się odezwał). Postanowiła, że najlepiej będzie zapytać dziewczynkę, chyba w jej wieku, albo ciut młodszą, która stała tuż przy mamie, najwyraźniej całej piątki.

 - Hej – powiedziała nieśmiało Hermiona zwracając się do dziewczynki. – Jestem Hermiona.
 

     Dziewczynka odwróciła się zaskoczona, miała lekko szklące się oczy, ale uśmiechnęła się.

 - Hej, jestem Ginny.

 - Miło mi cię poznać, dlaczego płaczesz? – zapytała zainteresowana Hermiona, chcąc jakoś pocieszyć nową koleżankę.

 - Bo ja jeszcze nie mogę iść do Hogwartu. – Posmutniała – Dopiero za rok.

 - Ojj,  to nie tak długo. – Hermiona przytuliła Ginny, a ona uśmiechnęła się z wdzięcznością.

 - Ja teraz pójdę do pierwszej klasy, ale kompletnie nie wiem, jak wejść na peron 9 i ¾.

 - Nie martw się, to nie takie trudne, trzeba wbiec w barierkę, o tam. – Wskazała na miejsce pomiędzy peronem dziewiątym i dziesiątym.

 - Co? – Hermiona zaskoczona wytrzeszczyła oczy.

     Reszta rodziny, przyglądała się tej scenie przez cały czas, dwoje bliźniaków nagle się odezwało.

 - Możemy przejść razem! – zawołali równocześnie.

Hermiona uśmiechnęła się do chłopców delikatnie.

 - Nie, nie, przy was bałabym się, o tę dziewczynkę, Percy Ty weź ją ze sobą, jesteś najbardziej odpowiedzialny.

 - Oczywiście mamo – powiedział poważnie chłopak i podszedł do Hermiony.

 - To do zobaczenia za rok Ginny. – Dziewczynka uśmiechnęła się do nowej koleżanki i przytuliła ją ponownie.

 - Do zobaczenia, Hermiono, pisz do mnie sowy, jeśli chcesz – powiedziała, odwzajemniając uścisk.

 - Oczywiście – odparła jeszcze i podeszła do Percy’ego, nie wiedząc co ma zrobić.

 - Poprowadzę oba nasze wózki, ty chwyć mnie za ramie i biegnij razem ze mną. Najlepiej zamknij oczy – zakomenderował chłopak i już po chwili ich nie było. Nagle poczuła, że Percy się zatrzymał.

      - Możesz już otworzyć oczy, Hermiono. Jesteśmy na miejscu. – Dziewczynka otworzyła powoli oczy i rzeczywiście. Przed nimi była wielka tabliczka z napisem „ 9 i ¾”.

 - Dziękuję ci bardzo – powiedziała dziewczynka i odruchowo cmoknęła chłopaka w policzek w podziękowaniu, a był on taki wysoki, że musiała stanąć na palcach i zadrzeć głowę do góry.

 - Nie ma za co – odpowiedział z uśmiechem Percy i lekko się zaczerwienił

      - To nie fair, my też chcemy buziaaaka. – W tym momencie pojawili się bliźniacy i widząc scenę, rozgrywającą się przed nimi, nie mogli nie wtrącić się.

 - A właśnie, czy my się przedstawiliśmy? – powiedział jeden z braci.

 - Jestem Fred – dodał drugi.

 - A ja George – dopowiedział pierwszy.

 - Miło mi was poznać. – Hermiona, uśmiechnęła się szeroko. Już lubiła tych dwoje.

 - Ja już idę, jestem prefektem i będę w osobnym przedziale w pociągu – powiedział wyniośle Percy i już go nie było.

 - Chodź mała, pomożemy ci wtargać ten kufer, do jakiegoś wolnego przedziału – powiedział George i bracia szybko zabrali się do pracy.

 - Co ty w nim masz? – zapytał Fred, mając na myśli wybitnie ciężki kufer Hermiony.

 - Głównie to ubrania. – Uśmiechnęła się uroczo do chłopców. – No i podręczniki. – Tutaj się skrzywiła, pokazując, że te nie zbyt ją interesują.

 - Moja krew! – zawołali chórem bliźniacy, a Hermiona zachichotała.

Po chwili znaleźli jakiś wolny przedział i odłożyli ciężki kufer na półkę.

 - Dobra, na razie cię zostawiamy, musimy spotkać naszego przyjaciela Lee, a ty rozgość się bądź grzeczna i ten… no to tyle. – Uśmiechnął się Fred szeroko.

***

     Neville stał z rodzicami na peronie.

 - Będziemy za tobą bardzo tęsknić skarbie – mówiła jego mama całując chłopaka w czoło.

 - Pamiętaj, pisz listy! – przypomniał tata przytulając syna do siebie.

 - Też będę za wami tęsknić, pamiętam tato. – Uśmiechnął się do rodziców.

 - O Neville spójrz tam! – zawołał nagle tata chłopaka pokazując gdzieś na prawo od nich. – Tam są moi starzy znajomi ze szkoły, ich syn też w tym roku pierwszy raz idzie do Hogwartu. Chodźmy się przywitać.

     Ruszyli w kierunku grupki osób. Jeden ze stojących tam mężczyzn zobaczył Pana Longbottoma i uśmiechnął się szeroko. Gdy podeszli dostatecznie blisko, zawołał.

 - Frank! Jak dawno cię nie widziałem, stary druhu!

 - Miło cię widzieć Syriuszu! – Uśmiechnęli się do siebie, a potem zaczęli się wszyscy witać.

     W tym czasie do Neville'a podszedł chłopiec, o kruczoczarnych rozwichrzonych włosach i przywitał się.

 - Cześć, jestem Harry. A ty?

 - Neville – odparł chłopak z uśmiechem.

 - Do jakiego domu chcesz trafić? – zapytał z zainteresowaniem nowy kolega. – Ja do Gryffindoru, gdzie kwitnie męstwa cnota – zawołał uśmiechając się szeroko i mierzwiąc swoje włosy.

 - Też chciałbym do Gryffindoru, ale pewnie będę w Hufflepuffie.

 - Lepiej tam niż do Slytherinu. – Skrzywił się czarnowłosy.

***

     Padma i Parvati Patil biegły wraz z rodzicami na peron.

 - Uhh… musimy zdążyć! – wykrzyknęła przez łzy jedna z dziewczynek.

 - Musimy… - zgodziła się druga bez przekonania.

Bez zastanowienia, wbiegły w mur i po chwili stały już na peronie 9 i ¾ pociąg jeszcze nie odjechał, szybko pożegnały się z rodzicami i wbiegły do środka, ciągnąc za sobą kufry. 

     Miały spory problem z wtarganiem ich do środka, gdy nagle ktoś za nimi zapytał.

 - Może wam pomóc? – był to chłopak o czarnych włosach i takich samych oczach.

 - Jakbyś mógł – powiedziały jednocześnie bliźniaczki uśmiechając się.

Chłopak miał twarz poważną bardzo poważną. Szybko wciągnął oba kufry.

 - Tak przy okazji to jestem Padma, a to Parvati. – Przywitała się jedna z dziewczyn.

 - Teodor – mruknął chłopak i już go nie było, a zaskoczone bliźniaczki, ruszyły szukać wolnego przedziału, zastanawiając się, co to za dziwny chłopczyk.

***

     Nagle do przedziału w którym siedziała Hermiona weszło troje uczniów.

 - Hej, ten przedział jest wolny? – zapytał uśmiechając się czarująco, jakiś blondyn.

 - Tak – odpowiedziała dziewczynka.

 - Jestem Draco Malfoy, a Ty? – podał Hermionie rękę, a ona z uśmiechem ją chwyciła i powiedziała.

 - Hermiona Granger.

Chłopak zmarszczył brwi.

 - Granger? Nie kojarzę tego nazwiska, Crabbe i Goyle, a wy? – zapytał swoich kompanów.

Dziewczynka szybko domyśliła się o co chodzi i powiedziała.

 - Ohh, nie. Moi rodzice nie są czarodziejami.

Twarz blondyna natychmiast stężała.

 - Nie? Szkoda, a taka ładna… - powiedział, już zimnym głosem.

Hermiona zaskoczona nic nie odpowiedziała, a Malfoy mruknął tylko „wychodzimy” i cała trójka znikła.

***

     Astoria stała ze smutną minką patrząc jak jej siostra Dafne wchodzi do pociągu.

 - Ja też chcę jechać do Hogwartu – powiedziała do mamy ze łzami w oczach.

 - Za dwa lata słonko – odparła opiekuńczo kobieta o blond włosach, przytulając córeczkę.

 - Marudzisz o tym Hogwarcie już ponad miesiąc – warknął niezadowolony ojciec, spoglądając nieprzychylnie na młodszą córkę.

***

      - Pansy! Pansy! – Dziewczyna rozejrzała się po pociągu, szukając wzrokiem, osoby która ją woła.

Już po chwili dostrzegła swoją przyjaciółkę - Dafne.

 - Hej, Daf. Co słychać? – powiedziała z uśmiechem dziewczyna.

 - W porządku. Nareszcie jedziemy do Hogwartu! Strasznie się cieszę, że uwolniłam się od siostry, od miesiąca tylko marudzi, że ona nie może jeszcze jechać. Mam tego dosyć.

 - W takim razie cieszę się, że jestem jedynaczką – mruknęła Pansy. – Chodźmy poszukać jakiegoś przedziału.

 - Ok – odparła krótko tamta i ruszyły przed siebie. – Mam nadzieję, że trafie do Slytherinu. Inaczej tata mnie wydziedziczy! – powiedziała dziewczyna, a Pansy zachichotała. – Nie żartuje, jest do tego zdolny.

 - Wiem, wiem. – Posmutniała druga dziewczynka. – Moi rodzice chyba by mnie nie wydziedziczyli, ale nie ulega wątpliwości, że bardzo by się zawiedli, wyraźnie dali mi to do zrozumienia… Wiesz, czasem myślę, że fajnie jest być pół krwi… albo nawet mugolakiem. Zazdroszczę im tej wolności w wyborze domu. Mogą właściwie trafić wszędzie, a my jeśli byśmy trafiły gdzieś poza Slythem, miałybyśmy spore kłopoty...