Rozdział X

WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI! <3 Nie ma jeszcze w tym rozdziale obiecanego balu, ale jest on w pewnym sensie ponad programowy, taki z okazji świąt i nadal mam zamiar dodać kolejny rozdział koło sylwestra! ;3 Co do samego rozdziału to sporo rzeczy może was zaskoczyć, ale mam nadzieję, że pozytywnie. ;) Nie jest zbyt świątecznie, raczej troszkę dramatycznie, ale następny rozdział będzie zdecydowanie weselszy i wiele się wyjaśni! No i wtedy już będzie bal. ;D

A na koniec dedykacje. Rozdział dedykuję: Martine Rze, Pomylunie, BlackBerry, Oli, Charm, Cathlin Weasley oraz Lupus Lumos, czyli po prostu osobom które skomentowały poprzedni rozdział. Jestem wam wdzięczna, że poświęcanie czas nie tylko na czytanie mojego bloga, ale też zostawienie komentarzy, które w waszym wypadku są wyjątkowo długie i podnoszące na duchu! ;*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     Ginny siedziała w łazience skulona. Po zerwaniu z Cornerem, postanowiła sobie nie wiązać się z nikim przez dłuższy czas. Nie mogła uwierzyć, że nagle straciła panowanie nad swoim życiem uczuciowym, podczas gdy do tej pory wszystko było w porządku i nie miała większych problemów w związkach. 

     Parę dni po rozstaniu z Michaelem, jego przyjaciel Terry Boot zaczął ją podrywać. Z początku nie traktowała go zbyt poważnie, ale był wobec niej tak uprzejmy i szarmancki, że zaczęła spoglądać na niego przychylniejszym okiem. Na tydzień przed słynnym balem chłopak poprosił ją o chodzenie, a ta zgodziła się zauroczona czarem, który roztaczał wokół siebie Terry. Jednak po trzech dniach, we wtorek Boot cały dzień unikał nastolatki, a gdy ta dorwała go na jednej przerwie, stwierdził, że nie ma ochoty rozmawiać. Następnego dnia zerwał z nią i powiedział, że nigdy nie myślał o niej na poważnie, nie mówił tego głosem świadczącym, że chce ją skrzywdzić, wręcz przeciwnie, mimo słów które wypowiadał jego oczy były przepełnione smutkiem i jakby niedowierzaniem, że on był w stanie tak się zachować.

     Tak naprawdę jedyne co sprawiało, że jeszcze nie zaczął jej przepraszać i tego wszystkiego odkręcać był fakt, że dziewczyna mimo bólu w oczach nie płakała, nie wściekała się i była całkowicie opanowana. Powiedział więc kwestie którą mu nakazał Corner i na końcu dodał przygryzając wargę, że była to zemsta Michaela, za to jak go odrzuciła.

     Chłopak był pewny, że to spłynęło po dziewczynie i nie czuł się zbyt winny, tylko czasami przypominał sobie słowa matki o tym jak traktuje się kobiety, nie wiedział, że jeszcze godzinę po ich rozmowie nastolatka wypłakiwała oczy w łazience Jęczącej Marty.

***

     Cho siedziała wraz z Lavender w pokoju. Brown trajkotała jak to wspaniale będzie jej tańczyć z Malfoy’em na balu, szybko zapomniała o jego nie zbyt entuzjastycznej reakcji podczas losowania par, natomiast Chang kiwała co chwilę głową myślami będąc przy swoim własnym partnerze na bal.

     Jak to będzie tańczyć z Ronaldem Weasley’em? Nie jest brzydki, właściwie to jest całkiem ładny, ale jednak jest młodszy od niej i w dodatku Ślizgon… Chociaż w sumie to tylko jeden taniec. Potem może tańczyć z kim zapragnie, a właściwie to z tym kto zapragnie tańczyć z nią.

     Nagle do pokoju wparowały bliźniaczki Patil. Te bardzo chętnie dołączyły się do dyskusji o balu, ale Parvati po kilkunastu minutach wyszła z pomieszczenia bo przyszedł jej jakiś list…

***

      - Jesteś cholernie słaba… - szepnęła do siebie Ginny patrząc w lustro.

W jej głowie trwała gonitwa rozpaczy i rozsądku, niestety na razie wygrywało to pierwsze. Co się właściwie stało?! Dlaczego była taka delikatna, że jakichś dwoje głupich nastolatków potrafiło ją skrzywdzić? A może to nie chodziło o nich? Tylko o sam fakt, że dziewczyna nienawidziła mieć wrogów? Mimo wybuchowego charakteru, często coś odkręcała, albo przepraszała byle by nie narobić sobie przeciwników. Zawsze się wycofywała w ostatniej chwili…

 - Zwyczajnie tchórzyłam! – wrzasnęła Weasley i z wściekłością, bezradnością oraz rozpaczą uderzyła ręką w szklaną taflę, która natychmiast rozpadła się na drobne kawałki…

***

Kochana Hope!

Postanowiłem… mam już dość ukrywania się ze swoją tożsamością! Czy nie zechciałabyś spotkać się ze mną jutro o osiemnastej na błoniach? Na ławeczce nieopodal bijącej wierzby. Strasznie Cię polubiłem i bardzo chciałbym wreszcie Cię tak naprawdę poznać. Co ty na to? Odpisz jak najszybciej.

Twój Brave

***

Draconie Malfoy’u!

Od ponad miesiąca nie otrzymałem odpowiedzi! Gdyby nie fakt, że jesteś moim synem, nie pozwoliłbym Ci na tak długą zwłokę. Postanowiłem więc, że masz jeszcze miesiąc czasu. W innym wypadku porozmawiamy inaczej. Odmowa będzie równo znaczna ze stanięciem przeciwko mnie, a ja moich wrogów bezwarunkowo likwiduję. Może myślisz, że w Hogwarcie będziesz bezpieczny? Nie zapominaj jednak, że nie miałbym najmniejszego problemu z zabiciem Narcyzy.

Podejmij słuszną decyzję.

L.M.

***

     Teodor od kilku dni ponownie zamknął się w sobie. Niemal tak, jak przed paroma tygodniami. Niemal, ponieważ mimo wszystko dopuszczał do siebie Blaise’a, który stał się ponownie jego najlepszym przyjacielem. Od szlabanu nie rozmawiał z Hermioną. Widzieli się na spotkaniach Draco, ale nie odzywali się do siebie co doprowadzało go do szału. Targały nim sprzeczne uczucia, od zawsze miał z czymś takim problem, dlatego właśnie stał się samotnikiem.

     Gdy jakaś dziewczyna stała mu się bliższa niż inne, czuł potrzebę pogłębiania tej znajomości. Niby to nic złego, ale co kiedy ta dziewczyna go nie chciała? Wtedy nie mógł się na niczym skupić, w głowie wirowała mu tylko ona, a gdyby postanowił poratować się alkoholem, skończyłoby się to pisaniem do ukochanej listów miłosnych przez utracenie nad sobą kontroli.

     Ostatni raz przydarzyło mu się to ponad rok temu na wakacjach, w dodatku z mugolką. Poznał ją przypadkiem na plaży, zwierzył się ze swoich smutków i zakochał bez pamięci, a dziewczyna miała chłopaka…

     Właśnie dlatego teraz walczył ze sobą, żeby nie zbliżać się do Granger. Tylko by pogorszył swoją paskudną sytuację. Ta dziewczyna mogła mieć każdego i pokazywała to wyraźnie flirtując z różnymi „kolegami”. A on nie chciał być jednym z wielu, chociaż był bliski zgodzenia się również na taki układ.

      - Co też kobiety robią z ludźmi? – zapytał sam siebie, a potem zanucił – „Śmierć jest kobietą – teraz wiesz, nie zapomina, więc i nie da ci zapomnieć…”

     Siedział właśnie w bibliotece, próbując od dwóch godzin, oczywiście bezskutecznie, napisać referat na transmutację.

***

     Drzwi do łazienki jęczącej Marty otworzyły się i wparował do niej Draco z wykrzywioną z bólu twarzą, z początku nie zwrócił nawet uwagi na to co dzieje się w środku, gdy nagle zdał sobie sprawę z tego co widzi.

 - Weasley! Co ty wyprawiasz?!

     Ginny siedziała na podłodze, gdzieniegdzie odrapana od roztrzaskującego się szkła. Z oczu ciurkiem ciekły jej łzy. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w spory kawałek lustra który trzymała w dłoni. Na nadgarstku miała podłużną ranę z której ciekła krew. Nie odwróciła się do chłopaka. Wręcz przeciwnie skuliła się w sobie, odruchowo ściskając w dłoni ostry przedmiot.

 - Weasley!? Chcesz się zabić?

     Z dłoni nastolatki popłynęła powoli mocno czerwona krew.

 - Nie chcę. – powiedziała Ginny przyglądając się z zafascynowaniem i szokiem swojej ręce.

 - Więc odłóż to do cholery! – nie uzyskał odpowiedzi. – Proszę, Ginny! – powiedział błagalnie i tym razem nastolatka rozluźniła mięśnie tak, że szkiełko upadło na twardą posadzkę. – Idziemy do skrzydła szpitalnego!

 - Nie! – pisnęła Ginny ze łzami w oczach. – Ja już nie będę! Obiecuję… - łkała nastolatka, zachowując się jak małe dziecko które zrobiło coś złego. – Ja tylko… sama nie wiem, po prostu tak wyszło… jestem słaba. – powiedziała bardzo cicho.

 - Nie jesteś! Co ty wygadujesz?! Pierwszy raz widzę żebyś płakała!

     Na ustach Ginny pojawił się blady, gorzki uśmiech.

 - Bo do tej pory mi się udawało. Wcześniej się nie rozklejałam tak. Wcześniej zawsze byłam twarda… Nikt poza mną samą, nie widział moich łez. Ale teraz… ja już nie mogę. Wszystkie negatywne emocje starałam się dusić w sobie i one teraz mszczą się na mnie… one teraz duszą mnie.

 - Dobra… mam pewien pomysł. Ale najpierw pozwól mi opatrzyć te rany, myślę, że parę zaklęć powinno pomóc… - powiedział Draco, czując jak jakieś ciepłe uczucie pojawia się w jego sercu.

Może to dziwne, ale Malfoy pierwszy raz poczuł, jakie to przyjemne uczucie być w stanie komuś pomóc.

***

Brave!

Okej, spotkajmy się jutro. Troszkę się denerwuję, ale to chyba normalne..?

Buziaki, Hope!

***

      - Stary, co jest? Od paru dni chodzisz taki załamany… - Blaise siedział z Teo w ich dormitorium, martwił się o kumpla.

 - Chodzi o Hermionę. – powiedział najciszej jak potrafił, a Zabini zakrztusił się piwem kremowym które właśnie popijał.

 - Hermionę? Jak to?

 - Zakochałem się w niej bez pamięci… zapomniałem tylko, że to dziewczyna która może mieć każdego…

 - Aaa… - Blaise machnął różdżką nic nie rozumiejąc a na stole pojawiła się ognista i dwie szklanki, nalał im obojgu, spoglądając z wyczekiwaniem na przyjaciela.

     Nott spojrzał na szklankę z wahaniem, ale w kocu wziął ją do ręki.

 - Widzisz, kiedyś natknąłem się na nią jak lekko pijana zwiedzała lochy… - Blaise uniósł brwi zaskoczony, ale nic nie powiedział. – To było w czasie lekcji i akurat natknęliśmy się na Snape’a. Udało mi się nas wybronić i zabrałem ją do naszego pokoju wspólnego…

 - Granger tu była!? – tym razem Blaise nie mógł się powstrzymać.

 - Taak… no i my porozmawialiśmy trochę, szczerze. No i potem jeszcze parę razy rozmawialiśmy i zaczęliśmy żartować wygłupiać się… a ostatnio jak miałem szlaban Filch ją przyprowadził i okazało się, że to była kara za obcałowywanie się z Acostą w jednej z klas… nawet nie chcę sobie wyobrażać tej sceny…

 - O ile mi wiadomo, od kilku dni Granger nie spotyka się z nikim, głównie spędza czas z Weasley’ami.

 - A no właśnie to mój kolejny kłopot… przecież jakby bliźniacy się dowiedzieli co do niej czuję, to by mnie zabili…

 - Wmawiasz sobie, myślę, że raczej zabili by cię jakbyś ją skrzywdził.

 - Może… - chłopak odstawił pustą szklankę na stolik i wstał. – Słuchaj ja idę, zobaczymy się później, dzięki za rozmowę.

 - Spoko. – Zabini uśmiechnął się do kumpla.

***

Drogi Pamiętniczku

To znowu ja Hermiona. Ostatnio Teo dziwnie się zachowuje, myślałam, że całkiem dobrze się dogadujemy, a teraz zwyczajnie zaczął mnie unikać. Mam zresztą wrażenie, że nie tylko on, Jerry też mnie unika, ale to akurat dobrze… No i od obiadu nie mogę znaleźć Ginny.

Troszkę tęsknię za Teodorem... przestał ze mną rozmawiać odkąd dowiedział się, że całowałam się z Jerrym. Zachował się jakbym go zdradziła. Zresztą ja sama tak to teraz trochę odczuwam. Od kilku dni za to częściej zaczęłam rozmawiać z Harrym, oczywiście nic między nami nie ma, ale jest całkiem fajny. Chyba muszę iść poszukać Gi…

***

     Ginny przyglądała się zaskoczona jak Draco wprawnie zasklepia rany na jej rękach. Po chwili zostały tylko niewielkie białe ślady które, czego Ginny była świadoma, nie znikną już nigdy.

 - Dziękuję… - wyjąkała nadal lekko przestraszona tą całą sytuacją. – Ja nie wiem co we mnie wstąpiło… lepiej już pójdę.

     Wstała lekko się chwiejąc i chciała wyjść, ale Malfoy zatrzymał ją.

 - Zaczekaj, chciałem cię zabrać w jedno miejsce…

Ginny spojrzała na niego zaskoczona, ale nic nie powiedziała.

 - Chodź. – pociągnął ją delikatnie za łokieć w stronę wyjścia z łazienki.

***

     Do dormitorium Hermiony, nagle wpadła jakaś niska blond włosa dziewczynka z drugiej klasy.

 - Jja przepraszam, że pprzeszkadzam, ale przy wejściu do pokoju wspólnego stoi jakiś chłopak i krzyczy, że się chce z tobą zobaczyć… - powiedziała cicho dziewczynka, nieco się jąkając, onieśmielona.

Zaskoczona dziewczyna uniosła brwi.

 - W porządku, już idę.

***

     Ginny i Draco stali właśnie w Hogsmeade, przyszli tutaj poprzez przejście w bijącej wierzbie.

 - Niestety nie mogę jeszcze czarować poza Hogwartem, więc pojedziemy Błędnym Rycerzem. Mam nadzieję, że nie masz choroby lokomocyjnej, Weasley? – Ginny drgnęła gdy wymówił jej nazwisko.

 - Nie, Malfoy. – powiedziała ponuro.

 - Co jest? – zaniepokoił się Draco.

 - Nic. – odparła obojętnie.

 - Yhy, jak kobieta mówi nic, to znaczy, że jednak coś.

 - No wzywasz Błędnego Rycerza, czy wracamy?

 - Ehh… - westchnął Malfoy i machnął swoją różdżką.

     Już po chwili siedzieli w jednym z foteli, w autobusie. Nieszczęśliwie trafili na dzień sporego tłoku w autobusie. Do celu ich podróży mieli przyjechać za około godzinę.

 - Długo będziemy, tam gdzie mnie zabierasz? Bo musimy wrócić do zamku przed ciszą nocną…

 - O, już nie jesteś zła o nic. Te kobiety… trochę tam pobędziemy, ale myślę, że wrócimy na dziewiątą.

 - Okej. – odpowiedziała Gin, ignorując pierwszą część wypowiedzi chłopaka.

     Nagle Malfoy odwrócił się w stronę nastolatki pytając.

 - Czy ty się obraziłaś, bo powiedziałem do ciebie po nazwisku?!

 - Emm, nie obraziłam się… - odparła wymijająco Weasley, a potem z westchnieniem dodała. – Po prostu przez chwile myślałam, że wrócił ten stary wredny, arystokratyczny Malfoy.

Tym razem to Draco nie odpowiedział, nagle zainteresowany migającymi za oknem widokami.

***

      - Hermiono! – zawołał Nott gdy zobaczył wychodzącą zza portretu postać.

 - Teo! O co chodzi? – zapytała nastolatka z uśmiechem.

 - Kocham cię! – zawołał zdecydowanie za głośno, a szatynka wytrzeszczyła na niego oczy zaskoczona.

     Chłopak zbliżył się do dziewczyny, a ta nagle zrozumiała.

 - Jesteś pijany. – stwierdziła przyglądając się uważnie chłopakowi.

 - Noo… tylko trochę, pewnie jutro będę cię za to przepraszał, ale ja po prostu muszę… - nie skończył zbliżając się do Hermiony i całując ją delikatnie.

     Nastolatka po chwili odsunęła się i spojrzała niepewnie na Teodora, który miał minę zbitego psa.

 - Teo… nie chodzi o to, że ja… że ja nie chcę, po prostu… ty jesteś pijany. – wyszeptała, a chłopak odwrócił się i odszedł zostawiając dziewczynę z głową pełną niespokojnych myśli.

***

     Ginny stała w średniej wielkości pomieszczeniu, zupełnie pustym, w którym panowała niespotykana cisza.

 - Po co tu jesteśmy? – zapytała dziewczyna mrużąc oczy, nagle zaczęła się bać pomysłu Dracona, jakby nie patrzeć to przecież nadal był ten Malfoy, który przez kilka lat jej nienawidził, a przynajmniej nie pałał do niej sympatią…

      - To jest pokój krzyków. – oznajmił Draco. – To pomieszczenie jest w stu procentach dźwiękoszczelne, wiec można się wykrzyczeć ile wlezie.

 - Przejechaliśmy taki kawał, żeby sobie pokrzyczeć? – nie dowierzała Ginny.

 - Nawet nie wiesz jaką ulgę sprawia wykrzyczenie z siebie całej frustracji która nas dusi w środku. Nie raz już tu przyjeżdżałem, czasem trzeba jakoś pozbyć się wszystkich negatywnych emocji. No już! Krzycz ile wlezie! – ponaglił dziewczynę Malfoy.

 - Ale… dziwnie mi tak nagle zacząć się przy tobie wydzierać.

 - Ehh, Weas… Ginny. To razem, na trzy.

     Po chwili w pokoju rozległy się ogłuszające krzyki dwojga nastolatków, które mieściły w sobie całą ich historię, wszystkie smutki, złości, niedopowiedzenia…